Obiekt składa się z 2 części: drewnianej i lądowej. Część drewniana (spacerowa) obejmuje, oprócz głównego pomostu ( 511,5 m z czego 458 m wchodzi w głąb Zatoki Gdańskiej), pokłady dolne oraz pokład boczny, które umożliwają przybijanie statków pasażerskich oraz jachtów.
Do końca XIX wieku Molo zostaje wydłużone do 150 m, by w roku 1910 osiągnąć 315 m. Początkowo obiekt spełniał funkcję lokalnej przystani, stopniowo przekształcając (w miarę rozwoju uzdrowiska) się w obiekt rekreacyjny, a potem także w obiekt imprezowy.
